İzmir İlinde Bulunan Eğitim ve Araştırma Hastanelerindeki Aile Hekimliği Asistanlarının Aile Hekimliği Disiplini Konusunda Bilgileri ve Uzmanlık Eğitimi ile İlgili Görüşleri
Amaç: Aile Hekimliği Uzmanlık eğitimi programının belirlenmesinde ilk aşama, iş analizi yapmak ve genel gereksinimleri belirlemektir. İkinci aşama, aile hekimliği asistanlarının eğitim gereksinimi olan alanların belirlenmesidir. Bu araştırmada aile hekimliği asistanlarına uzmanlık eğitimi süreci ile ilgili bazı sorular yöneltilmiştir. Ayrıca bu kişilerin sosyodemografik özellikleri ve Aile Hekimliği disiplini ile ilgili bilgileri ortaya konulmaya çalışılmıştır.
Gereç ve Yöntem: Araştırma kesitsel tipte olup, İzmir ilinde bulunan Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi ve İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde eğitim almakta olan aile hekimliği asistanları üzerinde yapıldı. Araştırmacılar tarafından uygun literatür taranarak oluşturulan anket formu, kişilerin onamı alındıktan sonra, yüz yüze görüşme tekniği ile uygulandı. SPSS 20.0 programı kullanılarak yapılan istatistiksel analizde, tanımlayıcı verilerde yüzde değerlendirme kullanıldı.
Bulgular: Araştırmaya dahil edilen 55 kişinin %54,5’i (30) kadın, %45,5’i (25) erkek olup; yaş ortalaması 30,42±5,00 (min:24-max:43) yıl idi. Katılımcıların meslekteki ortalama çalışma yılı 5,31±4,69 (min:1-max:20) yıl, asistanlıkta geçen yıllarının ortalaması 1,81±0,86 (min:1-max:3) yıl idi. Aile hekimliği kliniğinde (servis/poliklinik) ne kadar süre eğitim alınmalıdır sorusuna ortalama 15,07±6,80 (min:2-max:36) ay eğitim alınmalıdır yanıtı alındı. Aile hekimliği uzmanlık eğitimi süresinin ortalama 3,20±0,69 (min:2-max:5) yıl olması gerektiği belirtildi. Asistanların %36,4’ü (20) Aile Hekimliği uzmanlık eğitimi sırasında nöbet tutulmasının gerekli olduğunu ve ortalama 3,90±1,13 (min:2-max:6) nöbet tutulması gerektiğini belirtti. Rotasyon süreleri açısından; süresi en yetersiz olarak görülen ilk üç bölüm, %14,5 (8) ile Dahiliye, %9,1 (5) ile Göğüs Hastalıkları, %7,3 (4) ile Acil Servis olarak saptandı. Asistanların eğitim açısından en yetersiz gördükleri bölümler de sırası ile; %16,4 (9) oranında Kadın Hastalıkları ve Doğum, %12,7 (7) oranında Genel Cerrahi, %10,9 (6) oranında Acil Servis olarak belirtildi.
Sonuç: Aile Hekimliği uzmanlık eğitimi almakta olan asistanların aldıkları eğitim ile ilgili geri bildirimde bulunmaları bu eğitimin gelişebilmesi için önem arz etmektedir. Benzer çalış- maların ülke çapında yapılması katkı sağlayacaktır.
Referanslar
- Yıkılkan H, Aypak C, Görpelioğlu S. Aile hekimliği uzmanı olmak için öğ- rencilerin motivasyonları ve Aile hekimliği uzmanlarının iş doyumları: literatür taraması. TJFMPC 2012;6(2):36-41.
- Dilek G, Tolga G, Vildan M, Emel K, Ediz Y. Aile hekimliği çekirdek yeterlilikleri hastaların beklentileri ile uyuşmakta mıdır? Türk Aile Hek Derg 2012;16(3):107-12.
- Aile Hekimliği Uzmanlık Eğitimi Çerçeve Programı. Türkiye Aile Hekimli- ği Yeterlilik Kurulu 2013.
- The European definition of general practice/family medicine, WONCA Europe 2002. Türkçe çeviri ED: Başak O. Haziran 2003 (Türkiye Aile Hekimleri Uzmanlık Derneği Yayını).
- Tekin O, Üstü Y, Uğurlu M. Aile hekimliği uzmanlık eğitiminde saha eğitimi. Ankara Medical Journal 2012;12:16-21.
- Aile Hekimliği Uzmanlık Eğitimi Uygulama Esasları 2014. http://www.tahud.org.tr/dokuman/download?fl=499.
- Yıkılkan H, Türedi Ö, Aypak C, Görpelioğlu S. Ankara ilinde eğitim alan aile hekimliği asistanlarının eğitim gereksinimlerinin değerlendirilmesi. Cumhuriyet Tıp Derg 2013;35:25-32.
- Özcan S, Sezer T, Tahmiscioğlu G, Anber N. Ve ark. Aile hekimliği asistanları: Özellikleri ve farklılıkları. Türk Aile Hek Derg 2009;13(4):187-92.
- Uzuner A, Topsever P, Unluoglu I, et al. Residents’ views about family medicine specialty education. BMC Medical Education 2010; 15:10-29.